Głównym przesłaniem, jakie św. Franciszek Salezy, biskup i doktor Kościoła, kierował do chrześcijan swoich czasów, było twierdzenie o powszechnym powołaniu do świętości. Nie dotyczyło to tylko osób duchownych – wąskiej grupy uprzywilejowanych, o wyjątkowych możliwościach fizycznych, intelektualnych i moralnych, ale było udziałem wszystkich. W Filotei napisał: „Ja natomiast zamierzam zwrócić się do tych, którzy żyją w miastach, wśród rodzin, na dworach, którzy z powodu obranego sposobu życia zmuszeni są do prowadzenia na zewnątrz życia całkiem zwyczajnego. Tacy bowiem często nawet nie chcą myśleć o podjęciu życia pobożnego pod pozorem jego rzekomej niemożliwości”, że „gdziekolwiek są mogą i powinni dążyć do życia doskonałego”. Jego przewodnią myślą było „zbliżyć religię do życia” takiego, jakie ono jest w rzeczywistości.
Salezjańska teoria świętości, opierająca się na cnocie pobożności – miłej Bogu i ludziom – do dziś fascynuje wielu. Tak pojmowana, utorowała „małą drogę” do świętości przez ascezę zgodną z warunkami życia i powołania, nie spłycając przy tym zasadniczego sensu pobożności, jakim jest miłość Boga ponad wszystko.
Tak jak św. Biskup, który swoją gorliwość duszpasterską zwrócił ku pielęgnowaniu i rozszerzaniu świętości, ponieważ uważał, że właśnie w ten sposób najwięcej pomoże Kościołowi w ówczesnym czasie, tak i dzisiaj Siostry Wizytki pragną dzielić się duchowym dziedzictwem św. Założyciela. „Pozostawił on po sobie przyszłym pokoleniom przykład, mogący im służyć za wzór i zwierciadło, w którym powinny się przeglądać”.