Św. Franciszek Salezy, biskup i doktor Kościoła

(1567-1622)

Zamek rodzinny w Thorens

Przyszedł na świat 21 sierpnia 1567 r. w zamku rodziny de Sales, znajdującym się na terenie ówczesnego Księstwa Sabaudii, jako najstarszy syn spośród licznego rodzeństwa. W dzieciństwie otaczany był troską i miłością rodziny. W wieku 6 lat rozpoczął elementarną naukę, początkowo w kolegium w La Roche, a następnie w Annecy. Szybkie postępy w zdobywaniu wiedzy, zapał i gorliwość Franciszka sprawiły, że ojciec wysłał go na studia do jezuickiego kolegium w Paryżu. Młodzieniec studiował tam retorykę i filozofię. W czasie paryskich studiów przeżył duchowy kryzys, który stał się punktem wyjścia dla całej jego doktryny teologicznej i moralnej. Był on związany z poglądami Kalwina na temat predestynacji. Szukając pomocy, powierzył swoją osobę Maryi – i wkrótce minęły lęki i rozterki. Powrócił wewnętrzny pokój i harmonia.

Powstanie Zakonu Nawiedzenia

Po powrocie z Paryża Franciszek krótko przebywał w rodzinnych stronach. Już w sierpniu 1588 r. wyruszył na dalsze studia do Padwy, aby pogłębiać swoją wiedzę prawniczą i teologiczną. W wieku 24 lat otrzymał doktorat in utroque iure (z prawa cywilnego i kościelnego). Wydawać by się mogło, że już nic nie stoi na przeszkodzie błyskotliwej karierze młodego i zdolnego adwokata, tymczasem dziecięce pragnienie bycia kapłanem wciąż odzywało się w duszy. Ojcowskie plany dotyczące kariery syna w senacie w Chambéry i starania matrymonialne nie zdały się na nic. Pan de Boisy okazał się jednak człowiekiem głębokiej wiary. Kiedy jego syn otrzymał godność dziekana Kapituły Kanoników w Genewie, pokornie poddał się woli Bożej. W grudniu 1593 r. w wieku 26 lat Franciszek przyjął święcenia kapłańskie.

Już po roku biskup Klaudiusz de Granier wysłał go razem z Ludwikiem de Sales, jego kuzynem, do Chablais – prowincji niemalże całkowicie zdominowanej przez kalwinów, aby odnowić i ożywić wiarę katolicką. 

Po trzech latach mozolnej pracy nadszedł czas zbierania owoców. Jego metoda nawracania kalwinów bez użycia siły, lecz poprzez nauczanie doktryny katolickiej i zdobywanie serc mocą modlitwy i miłości, w pełni się sprawdziła.

W czerwcu 1602 r. zmarł biskup Granier. Zgodnie z wolą zmarłego jego miejsce zajął Franciszek Salezy. Konsekracja odbyła się 8 grudnia w kościele parafialnym w Thorens. Franciszek został biskupem Genewy z siedzibą w Annecy, ponieważ Genewa znajdowała się w rękach kalwinów. Przez kolejne 20 lat dokładał wszelkich starań, aby odrodzić wiarę w Kościele i wprowadzić reformy określone przez Sobór Trydencki. Wizytował swoją diecezję, czuwał nad formacją księży i gromadził ich na dorocznych synodach. Jego marzeniem było założenie seminarium duchownego, ale ze względów finansowych nie udało się zrealizować tego dzieła. Reformował i odnawiał życie religijne świeckich. Głosił kazania, osobiście katechizował dzieci, spowiadał wiernych. Działalność duszpasterska biskupa sięgała także poza Sabaudię. 

Woskowa figura zmarłego Franciszka

Był uznanym kaznodzieją w Paryżu, Chambéry, a także Dijon, gdzie w 1604 r. spotkał po raz pierwszy baronową Joannę Franciszkę Frémyot de Chantal, z którą potem założył Zakon Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny i napisał dla niego Konstytucje. Z czasem powstały też książki: Wprowadzenie do życia pobożnego (Filotea) oraz Traktat o miłości Bożej (Teotym), dotyczący mistyki chrześcijańskiej.

Zmarł 28 grudnia 1622 r., w pięćdziesiątym piątym roku życia, skrajnie wyczerpany w służbie dla Kościoła. Ciało Świętego przewieziono do Annecy. Biskup Salezy został beatyfikowany 28 grudnia 1661 r. przez papieża Aleksandra VII; kanonizacja odbyła się 19 kwietnia 1665 r. Doktorem Kościoła został ogłoszony 16 listopada 1877 r. przez papieża Piusa IX, a w 1923 r. z inicjatywy papieża Piusa XI stał się patronem pisarzy i dziennikarzy katolickich.

Wróć

Ta strona używa ciasteczek (cookies), dzięki którym nasz serwis może działać lepiej. czytaj więcej