Logo jest dziełem ojca Marko I. Rupnika S. J. i stanowi niejako małą sumę teologiczną tematu miłosierdzia. Przywołuje ono bardzo cenny dla Kościoła starożytnego wizerunek Syna, który bierze na plecy zagubionego człowieka, wskazuje w ten sposób na miłość Chrystusa, wypełniającego tajemnicę swojego Wcielenia Odkupieniem. Wizerunek jest wykonany w taki sposób, aby ukazać Dobrego Pasterza, który dotyka aż do głębi ciało człowieka i czyni to z miłością przemieniającą życie. Jest jeszcze jeden szczegół, na który powinniśmy zwrócić uwagę: Dobry Pasterz, w akcie całkowitego miłosierdzia, bierze na plecy ludzkość, ale Jego wzrok łączy się ze wzrokiem człowieka. Chrystus widzi oczami Adama, a Adam oczami Chrystusa. Każda osoba, kontemplując w Jego wzroku miłość Ojca, odkrywa w Chrystusie nowego Adama, a także swoje własne człowieczeństwo oraz przyszłość, która na nią czeka.

Cała scena zamyka się w tak zwanej mandorli (z wł. migdał). Jest to bardzo ważna forma dla ikonografii starożytnej i średniowiecznej, gdyż odwołuje się do obecności w Chrystusie dwóch natur: boskiej i ludzkiej. Trzy koncentryczne kształty owalne o kolorze stopniowo rozjaśnianym w kierunku zewnętrznym sugerują ruch Chrystusa, który wyciąga człowieka z nocy grzechu i śmierci. Z drugiej strony, głębia ciemniejszego koloru sugeruje również niemożność pełnego poznania miłości Ojca, który wszystko przebacza.