O postępowaniu drogą serca

Uczyń serca nasze według Serca Twego!

„Często końcem jest to,
co nazywamy początkiem,
Dać początek to tyle, co dosięgnąć celu.
Cel zaś jest w punkcie wyjścia”. Thomas S. Eliot

W jednej z utrwalonych w swoich dziełach osobistych modlitw, św. Ambroży z Mediolanu tak uzasadnia czytelnikowi znaczenie ciągłego powracania do Chrystusa:
„Orzeźw się Chrystusem, ponieważ On jest skałą, z której wypływają wody.
Orzeźw się Chrystusem, ponieważ On jest źródłem życia.
Orzeźw się Chrystusem, ponieważ On jest rzeką rozweselającą miasto Boże.
Orzeźw się Chrystusem, ponieważ On jest pokojem.
Orzeźw się Chrystusem, ponieważ rzeki wody żywej wytryskują z Jego łona”.

Także my chcemy stale powracać do Jezusa Chrystusa, ponieważ wiemy i ciągle na nowo się przekonujemy, że On jest źródłem naszego duchowego orzeźwienia w każdym naszym pragnieniu, oczekiwaniu i dążeniu. To powracanie jest jakby żywym pulsem naszej wędrówki chrześcijańskiej, której pozostajemy wierni i którą wciąż usiłujemy odnawiać, aby dorastając w wierze osiągnąć nasz życiowy cel, którym jest ten sam Jezus Chrystus. To jest nasze fundamentalne przekonanie, któremu pozostajemy wierni i chcemy tę wierność w sobie utrwalać.
Zaprezentowane tutaj refleksje chcą być jednym z takich powrotów do Chrystusa, którego czcimy, patrząc na Jego Najświętsze Serce, które pozdrawiamy w miesiącu czerwcu w litanijnych uwielbieniach i dołączonych do nich prośbach. Będziemy tutaj pytać się, w jaki sposób mamy postępować, to znaczy jaką drogę wyznaczyć naszym sercom, by móc spotykać się w naszej wierze i wypływających z niej czynach z naszym Zbawicielem. Będziemy się starać szukać zasadniczych inspiracji w tajemnicy Jego Najświętszego Serca, w którym są ukryte „wszystkie skarby mądrości i umiejętności”, a więc skarby najcenniejsze, ponieważ sięgnięcie do nich i wykorzystanie ich w życiu jest decydującym bogactwem człowieka, pozwalającym mu sięgnąć do „źródła życia i świętości”. Serce Jezusa jest nie tylko osobistym bogactwem człowieka, ale posiada szerokie odniesienia do życia społecznego, zwłaszcza rodzinnego, ponieważ stanowi „konstytucję” oczekiwanej i tworzonej „cywilizacji prawdy i miłości”. W takim ujęciu rodzące się we wnętrzu człowieka doświadczenie Boga niejako wychodzi na zewnątrz, by nabrać wymiarów kulturowych i cywilizacyjnych, a tym samym uczynić wierzącego aktywnym uczestnikiem dziejów ludzkich. Wiara nie sprowadza się tylko do poziomu ducha, i nie można pozwolić, by do tego poziomu została sprowadzona, ponieważ, mając cel eschatologiczny, urzeczywistnia go w doczesności.
Chcemy więc zanurzyć się w wielkiej tajemnicy Najświętszego Serca Jezusa – „szkarłatnej Tajemnicy wszech rzeczy, Sercu samotnym, Sercu wszechwiedzącym, Sercu świat zwyciężającym” (Gertruda von Le Fort). Wychodząc z tego zanurzenia będziemy mogli w nowy sposób podjąć czekające nas wyzwania w naszym dążeniu do osobistego spotkania z jedynym i ostatecznym Sercem świata.

Pełna wersja w .pdf do pobrania

 

Wróć

Ta strona używa ciasteczek (cookies), dzięki którym nasz serwis może działać lepiej. czytaj więcej